De mysterieuze Kleitabletten uit Glozel... als Archeologen beginnen vechten....

Op 1 maart 1924, in het dorpje Glozel (dicht bij Vichy) is een 17 jarige boerenzoon, Emile Fradin samen met zijn grootvader aan het ploegen op het veld als zij plots één van de koeien van de boerderij zien wegzakken in een put. Ze gaan de koe achterna om het dier te redden, iets wat maar met veel moeite lukt. Later keert zoon Emile terug naar de put met de bedoeling die dicht te maken. Maar zijn nieuwsgierigheid wordt gewekt door wat hij bij het graven ontdekt. Samen met wat vrienden delft Emile dieper en zo stoten ze op ondergrondse ruimte, ze gaan ervan uit dat dit een oude graftombe is. Hun vermoeden wordt bevestigd als ze menselijke resten vinden. Maar ze vinden nog meer. Er liggen glazen voorwerpen, stenen in het graf en ook nog 100 kleitabletten, keramieken voorwerpen met daarop tekens, intrigerende symbolen.

Geleerden bij de opgravingen - afbeelding Wikipedia

Wat zijn die tekens op de voorwerpen, dit waren toch duidelijk symbolen, inscripties, tekens, om niet te zeggen lettertekens. Ze doen denken aan spijkerschrift of zelfs aan het Fenicische schrift dat vaak beschouwd wordt als het eerste letterschrift (3000 jaar oud) dat gebruik maakt van afzonderlijke tekens voor klanken. Maar het mag ook duidelijk zijn dat er nooit Feniciërs zijn geweest in dat dorpje Glozel… waar komen deze voorwerpen dan vandaan?

De eerlijke vinders doen een beroep op de plaatselijke onderwijzer, Adrienne Picandet die het Ministerie van Cultuur en Onderwijs op de hoogte brengt van de vondst. Een ploeg vanuit Parijs komt de site onderzoeken met pikken en houwelen en graaft alles uit. Archeoloog Viple komt tot de conclusie dat dit een Gallo-Romeinse site is van weinig waarde. Latere onderzoekingen doen de site af als neo-lithisch, nog andere als Middeleeuws.

Maar de vragen blijven en de lettertekens zijn intrigerend… Zou er een beschaving zijn geweest in de buurt van Glozel, waarvan we tot op heden het bestaan niet kenden? Het is alvast wat Emile en zijn vrienden uit Glozel beweren en ze worden hierbij gesteund door archeologen en amateurarcheologen uit de regio… Andere – vooral Parijse archeologen – beweren dat het hier hoogstens om Gallo-Romeinse of misschien Viking-voorwerpen gaat. Het is tijd voor het gevecht rond Glozel… de arme boer dit moet opbotsen tegen de verzamelde geleerden uit het wereldvreemde Parijs. Het komt tot een ferm bekvechten tussen de Glozeliens en de anti-Glozeliens… Een wetenschappelijke waarheidscommissie wordt ingesteld. Er volgen verwijten, processen wegens laster en eerroof, beschuldigingen… Het komt zelfs tot een handgemeen bij een voordracht van professor Gloth, een pro-Glozel, als die zijn these naar voor brengt in het Parijse College de France. Zelfs in Amsterdam zorgt het binnen het Internationaal instituut voor Antropologie voor verhitte discussies.

Emile opent kort na de ontdekkingen in Glozel zijn privé museum met de voorwerpen uit de put De voorzitter van de Societé Prehistorique van Frankrijk dient klacht in wegens fraude. Kort daarna valt de politie binnen in het museum en vernietigt glazen vitrines, neemt drie kisten met artefacten in beslag. Emile Fradin wordt schuldig bevonden aan fraude, een veroordeling die later in beroep werd ingetrokken.

Emile Fradin in zijn Museum - afbeelding Wikipedia

Het Musee de Glozel kan door al die commotie aanvankelijk op veel bijval rekenen, maar ook die storm gaat liggen en Emile verdient opnieuw de kost als boer. Maar in de jaren 70 krijgt de zaak terug de volle aandacht. Een nieuwe methode, de thermoluminiscentiedatering maakt het mogelijk om te dateren wanneer bepaalde gebakken voorwerpen in de oven zijn gegaan. En uit dat onderzoek blijkt dat de kleitabletten uit de put van Glozel te dateren zijn voor Christus, vermoedelijk 300 à 500 jaar voor onze tijdrekening.

Na deze verrassende ontdekking wordt in de jaren 80 een nieuwe archeologische campagne gelanceerd door minister Jack Lang. De conclusie van deze laatste campagne zijn verrassend. De site was in de Middeleeuwen vermoedelijk een glasoven, maar de personen die deze oven uitbaten hadden een collectie met oude artefacten, een soort van Middeleeuws Museums dus. Dat verklaart waarom er op die plaats Middeleeuws glas, maar ook Gallisch aardewerk en zelfs pré-Romeinse voorwerpen zijn gevonden. De meest recente voorwerpen in de kuil zijn uit de 15de eeuw. De oudste voorwerpen zijn zo’n 2500 jaar oud. De kleitabletten met de lettertekens worden vrij precies gedateerd op de periode zo’n 500 voor Christus maar de betekenis van de symbolen en wie ze heeft aangebracht, dat is tot op heden een mysterie.

afbeelding Wikipedia