Léo Ferré en The Moody Blues

C'est extra behoort in het rijtje van zijn klassiekers zoals Avec le temps, Jolie Môme en Paris canaille. Sommige chansonkenners beschouwen C'est extra als het meest erotische chanson aller tijden. C'est extra werd uitgebracht in 1969 en het succes van dit nummer zorgde voor een aanzienlijke verbreding van zijn publiek, vooral onder jongeren. Het werd tevens een van zijn grootste commerciële successen. Het werd voor het eerst uitgebracht op de de lp L'Été 68 en als single in 1969. Léo Ferré zou op het idee zijn gekomen voor C'est extra toen hij in de auto zat tussen twee concerten in, terwijl hij luisterde naar Nights in White Satin van de Moody Blues op de radio. Hij verwijst er ook rechtstreeks naar in de tekst, respectievelijk in de eerste en in de vierde (en laatste) strofe: Un moody blues qui chante la nuit Comme un satin de blanc d'marié Et dans le port de cette nuit Une fille qui tangue et vient mouiller Les moody blues qui s'en balancent Cet ampli qui n'veut plus rien dire Et dans la musique du silence Une fille qui tangue et vient mourir Het nummer bestaat uit vier coupletten van acht zinnen, elk gescheiden door een "c'est extra!" dat vier keer crescendo (van zacht tot luid) wordt herhaald. De hoes van de single toont een close-up in zwart-wit van het gezicht van Léo Ferré, gemaakt door fotograaf Hubert Grooteclaes. Het nummer stond oorspronkelijk op de B-kant van de single La Nuit , een teken dat de platenmaatschappij niet veel geloof had in het succes van C'est extra. Na het succes van de B kant waren er verschillende andere uitgaven van de single (in 1969 en 1980) waarbij C'est extra wel als de A kant van de single verscheen en daarmee de waardering kreeg die het verdiende.

afb.:e.snmc.io