De laatste “boîtes à sable” in Parijs
Aan het begin van de 20e eeuw waren dat er meer dan dertig; vandaag de dag zijn er nog maar drie over in de hoofdstad. Als laatste overblijfselen van een vergeten Parijs, en vooral als laatste getuigen van een verdwenen beroep , zijn deze zandbakken vandaag de dag, net als de Wallace fonteinen , kleine monumenten geworden die charme geven aan de Parijse straten. Maar waar dienden deze zandbakken voor?
Aan het begin van de 20e eeuw werd zand gebruikt om wegen te behandelen die glad waren geworden, hetzij in de winter door sneeuw of ijs, of meer in het algemeen door paardenpoep. Om de taak van gemeentelijke wegenwerkers, verantwoordelijk voor het onderhoud van de wegen, te vergemakkelijken, installeerde de stad overal in Parijs zandbakken, waardoor arbeiders de hoofdstad sneller konden bevrijden van sneeuw en poep. Ondanks de effectiviteit ervan was zand niet zonder nadelen. Tijdens de dooi liet het vuile wegen achter en blokkeerde het de riolering. Beetje bij beetje werd het vervangen door zout, en de zandbakken, waarvan het deksel de inhoud aan de elementen blootstelde, raakten verouderd.
De laatste zandbakken in Parijs bevinden zich vandaag aan de Avenue Trudaine, Avenue Gabriel en Place de la Reine Astrid. Naarmate u dichterbij komt, zult u merken dat er een lichte luchtstroom uit deze dozen ontsnapt. Ze zijn zelfs omgebouwd tot ventilatiekolommen voor de ondergrondse ruimtes.
De voorkant toont, op de kruising van een lauriertak en een eikentak, het wapen van de stad Parijs. De identieke zijvlakken presenteren, op de kruising van twee takken van dezelfde lauriertak, de overlapping van een cirkel en de initialen van de stad Parijs.
De bovenste opening, die de aanvoer van zand mogelijk maakte, is afgesloten met een gaasdeksel.
De onderste opening wordt afgesloten door twee kleine deurtjes met daarop een holle schelpversiering.
Deze twee deuren draaien elk om een as en laten bij het openen het zand op het trottoir ontsnappen.
afb.:unjourdeplusaparis
afb.:unjourdeplusaparis
