Charles Axel Guillaumont* De Rue de l’Enfer(de latere Boulevard St.Michel) had zijn naam niet gestolen

Op donderdag 24 april 1777 deed de rue d'Enfer haar naam eer aan. De verkeersader, luidruchtig en vol met koetsen en ossenkarren, wordt geblokkeerd door honderden toeschouwers. De bedwelmende keldergeur die in de lucht zweeft, komt van bij het domein van de markiezin de Roncet. Als de buitenmuren intact lijken, is het spektakel, eenmaal binnen in de omheining, overweldigend. De gevels van de stal zijn ingestort. En op de binnenplaats een gigantisch gat. Ramp! Weer een stukje Parijs dat instort... Terwijl de menigte geschrokken commentaar geeft op deze nieuwe ramp, maakt een lange figuur, met een pruik op, zich los uit een draagstoel. Charles-Axel Guillaumot baant zich een weg naar het verwoeste huis. Toeval of lot: een paar uur eerder werd deze 47-jarige architect benoemd tot algemeen controleur van de nieuwe groeve-inspectie. Een job gecreëerd door de jonge Lodewijk XVI, die zich grote zorgen maakte over het feit dat de instortingen zich zouden vermenigvuldigen. Koninklijk besluit in zijn zak, Guillaumot onderzoekt deze “gapende wonde”. Gedurende de dagen dat hij doorbrengt met het inspecteren van de diepten van Parijs, moet de architect de feiten onder ogen zien: de stad die 15 meter boven zijn hoofd bruist, rust alleen op zwakke stenen pilaren. De afgelopen eeuwen zijn kalksteen en gips gewonnen voor de bouw van de Notre-Dame, het Louvre en alle parels van de stad. Aan de vooravond van de revolutie rommelen de fundamenten van Parijs, als een vreemde waarschuwing. De hoge functionaris begint samen met zijn teams aan het in kaart brengen van de toestand. In geval van nood is het noodzakelijk om alle holtes (in totaal 800 ha in Parijs) te inventariseren, ze te consolideren, op te vullen en opnieuw vorm te geven wat op anarchistische wijze door generaties steenhouwers is gegraven. Op het hoogtepunt van de activiteit werken er 400 van hen als veroordeelden en nemen ze onverantwoorde risico's. De arbeiders worden soms begraven na een aardverschuiving, of bezwijken voor het inademen van giftige stoffen, waardoor Guillaumot, die al een jaar ziek is, bijna ook om het leven komt. ‘Het kwaad van carrières is dat van meerdere eeuwen’, schreef hij in 1797. ‘Noch ik, noch mijn medewerkers zullen het einde ervan meemaken. Maar ik heb reden om aan te nemen dat we de weg hebben vrijgemaakt. » Na zijn dood zal het nog steeds bijna een eeuw werk vergen om de ondergrondse redding van Parijs te voltooien. Deze ‘Haussmann van de duisternis’, aan wie Parijs zoveel te danken heeft, ondertekende alle hoofdgangen van het ondergrondse netwerk met een “G”. En hierboven? Geen straat op zijn naam! Zelfs geen grafzuil: de begraafplaats Sint-Katelijne, waar hij in 1807 werd begraven, werd in de 19e eeuw, zoals vele andere, leeggemaakt. Ironisch genoeg voegden zijn stoffelijke resten zich anoniem bij de miljoenen botten en schedels in de catacomben... het gigantische knekelhuis dat hij juist had gecreëerd om de begraafplaats van ‘Les Innocents’ schoon te maken. Opmerking: Guillaumot creëerde daar werkelijk een groot architectonisch werk maar ook zijn meesterlijke werk (van 1777 tot 1807, datum van zijn overlijden), helaas was het uiteindelijk een ondergewaardeerd werk. Wat betekent dat hij niet in zijn ware waarde erkend werd, niet alleen door de Parijse gemeente, maar was vooral onbekend bij de meeste Franse historici. Laten we hopen dat de recente inhuldiging van een esplanade die aan hem is gewijd , in Denfert-Rochereau, waar het allemaal begon, ons in staat zal stellen deze oneerlijke sluier op te lichten die over deze persoonlijkheid van licht was gevallen, juist of liever oneerlijk omdat hij in de schaduw van de lichtstad werkte, om het Parijse schip drijvend te houden . Tijdens de Franse Revolutie waren de mensen niet blij met het idee om iemand in dienst te nemen die door de koning was aangewezen, en Charles-Axel werd gevangengezet in Versailles. Ze beseften echter al snel hoe onmisbaar hij was, aangezien Guillaumot een paar jaar later weer aan het werk was en zijn werk voortzette tot aan zijn dood. *PS:deze figuur werd in deze kolommen reeds behandeld door L.Dornez.(Parijs is kaas met gaatjes).Zeer het lezen waard.

afb.:heathermunro.blog

afb.: wikimedia