In het spoor van Barbara(Monique Serf 1930-1997)

Barbara woonde in de Indre tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vanwege haar Joodse afkomst was ze verborgen in een dorp in de Berry om aan de nazi's te ontsnappen. Een verblijf dat de dame in het zwart nooit is vergeten. Juni 1940. Net als miljoenen Fransen ontvluchtte Barbara, die destijds Monique Serf heette, het oprukkende Duitse leger. Het 10-jarige meisje, van joodse afkomst, verlaat Blois waar haar moeder als medewerkster bij de prefectuur werkt. Met haar tante en haar broertje nam ze een trein die bij Châtillon-sur-Indre door de Duitsers werd gebombardeerd. Bewoners worden gedood, maar kleine Monique ontsnapt aan de dood. Ze wordt verwelkomd in het dorp Préaux, in de Indre. Ze vindt onderdak bij haar tante en haar broer in café Lanchais. Een gebouw dat vandaag de dag nog steeds bestaat. De eigenaar hoopt ook Barbara's kamer te restaureren en er een herinneringsplek van te maken. In Préaux, 77 jaar later, herinneren de oudsten zich het bezoek van Barbara. Régina, een van haar jeugdvriendinnen, leende haar kleine piano aan de jonge Monique, die al erg geïnteresseerd was in muziek. Ook Jacqueline heeft veel momenten met Barbara gedeeld. "Ze kwam elke dag bij ons thuis spelen. Ze zei toen al dat ze zangeres zou worden. Maar ze mocht er niet over praten in het bijzijn van haar tante, die geen artiest in de familie wilde." . Monique Serf blijft iets meer dan een jaar in Préaux. In 1957 keerde Barbara, een jonge vrouw, terug naar de regio, naar het Château de Boisrenault, in Buzançais. Een eigendom van Yves en Sylvie du Manoir. De echtgenoot is een vriend van haar toenmalige minnaar, de songwriter Jean Poissonnier. De twee geliefden zullen er 6 maanden wonen. “Barbara bracht haar dagen door aan de piano”, herinnert Sylvie zich. Voor haar vertrek geeft het echtpaar haar haar eerste toneeljurk die haar geluk zal brengen. Barbara wordt beroemd, maar houdt contact met Yves en Sylvie. Ze zal ook terugkeren om hen te zien met de liefde van haar leven Hubert Ballay, die haar beroemde lied “Dis, quand reviendra-tu?” inspireerde. Begin jaren vijftig was Barbara nog maar twintig jaar oud toen ze haar toevlucht zocht in België. Ze dwaalt een aantal weken door Brussel, het is een moment waarop ze niets meer heeft, noch vrienden, noch geld. Het was tijdens deze ingewikkelde periode dat de vrouw die het slachtoffer was van incest in 1952 Claude Sluys ontmoette, die haar eerste liefde zou worden. Hij studeert rechten, maar heeft ook een passie voor muziek en poëzie. Hij bracht haar in contact met veel mensen uit de muziekindustrie, zoals pianiste Ethery Rouchadze, en adviseerde hij haar bij haar carrièrekeuzes. "Barbara coverde destijds de hits van Piaf. Het paste helemaal niet bij haar. Ik was het die haar kennis liet maken met het repertoire van Fragson, Yvette Guilbert, al dit vergeten deel van het Franse lied", legde Claude Sluys in 2001 uit . 'Barbara wist niets van het chanson. Ze had geen cultuur en pochte er zelfs op dat ze nog nooit een boek had gelezen.' Vanaf dat moment begon de vriendin van Gérard Depardieu te zingen in artiestenstudio's en cabarets in Brussel, en ontmoette ze haar eerste publiek. Het stel trouwde in oktober 1953. Volgens intimi is deze verbintenis niet alleen een verhaal over romantische gevoelens. Terwijl bij een politiecontrole de onregelmatige situatie van Barbara op Belgisch grondgebied aan het licht kwam, trouwde de zangeres met Claude Sluys om uitzetting te voorkomen. "Toen we trouwden, woonden we in de rue de la Pépinière, aan de Naamse Poort. Ze had een enorme ambitie. Om te slagen, dat was het enige waar ze aan dacht", vertelde Claude Sluys. Na hun huwelijk vestigden de tortelduifjes zich in Parijs. Ze gingen uiteindelijk uit elkaar in 1956. "Het was om een ​​reden van repertoire, omdat ze Brassens wilde zingen en ik haar aanmoedigde om in plaats daarvan jonge auteurs te vertolken, dat we uit elkaar gingen", laat de Brusselaar weten. Ze speelde toen nog niet ‘Barbara’, maar putte uit het repertoire van de grote Franse dichters. Van Aristide Bruant tot Edith Piaf, via Jacques Prévert of Charles Trenet en natuurlijk de grootste der Belgen: Jacques Brel. Aan het einde van haar lange stage bij de vertolker van "Plat Pays" keerde Barbara terug naar Frankrijk en begon schuchter haar eerste muziek te componeren. In 1954 was het Cabaret de l'Écluse in Parijs getuige van het ontluiken van haar talent. Verder had ze nog relaties met de acteur Pierre Arditi , Michel Sardou en Serge Reggiani.Deze laatste vertolkte het lied “Barbara”(tekst van Jacques Prévert)waarin een sentimentele band met haar naar voor kwam.Hij verliet voor haar zelfs zijn vrouw Annie Noël…. Het was in 1973 dat ze in de ban raakte van een huis in Précy in Seine-et-Marne. Barbara besluit uiteindelijk om zich te vestigen op een plek die bij haar past. Ze noemde deze plek: “La grange aux loups” en maakte er een lied over. Leuk weetje:tijdens die periode was Yves Duteil burgemeester van deze gemeente,hetgeen hij gedurende 24jaar zou doen. Aan het einde van haar leven is Barbara uitgeput door medicijnen, haar angsten en haar behandeling om haar stembanden te genezen. Terwijl ze haar memoires aan het schrijven was, op 24 november 1997, werd haar werk onderbroken door ademhalingsprobleem. Ze stierf op 67-jarige leeftijd in het Amerikaanse ziekenhuis in Neuilly-sur-Seine. Bezoek in bijgaande video plekken in het leven waar de zangeres verbleef, deze lange brunette dame, gekleed in het zwart... Ze wordt begraven op de begraafplaats van Bagneux, ze rust in de familiekelder van de familie Brodsky, vlakbij haar grootmoeder. 

afbeelding Find a Grave