150 jaar geleden werden de Impressionisten geboren.

Gebouwen Felix Nadar - afbeelding Wikipedia 

Op 15 april 1874 (150 jaar geleden) opent in de gebouwen van fotograaf Nadar de allereerste tentoonstelling van onafhankelijke schilders. Het evenement vindt plaats in de gebouwen van fotograaf Nadar (35 rue des Capucins), toegang 1 franc, de tentoonstelling zonder echte tirel zal een maand duren.  

Zowat alle deelnemers van deze tentoonstelling hadden ooit kennis gemaakt met de jury van het officiële salon en was daar geweigerd. Ze schilderden niet volgens de klassieke afgelijnde normen van de academie des Beaux Arts. 

In het verleden zijn er al tentoonstellingen georganiseerd vanuit de jury van de Salons als een soort verantwoording van het werk can de jury, het waren de salons des Refusés, maar ni nemen de schilders zelf het heft in handen en zijn zij organisator schilder maar ook diegene die de karige winst van het evenement mogen opstrijken. 3500 bezoekers aan 1 franc, het is niet dat je er met 35 schilders rijk van wordt. 

De lijst van de 35 bevatten uiteraard de grote namen van de (later) impressionistische schilder, Monet Cezanne Boudin Renoir Degas, maar ook heel wat namen die vandaag compleet vergeten zijn... Léon-Paul-Joseph Robert, Giuseppe De Nittis, Félix Bracquemond ... 

Als je een groep artiesten die een hekel hebben aan regeltjes samen zet en iets laat organiseren, dan kan je er van op aan dat de discussies over hoe en waar en zo hoog oplaaien. Bijvoorbeeld over hoe en in welke volgorde de schilderijen moeten opgehangen worden, pzr schilder, per thema pf net helemaal volgens het toeval bepaald... De twee bekvechters van dienst zijn Degas (alles door elkaar) en Monet (mooi gerangschikt per thema). Wij zien de impressionisten vaak als een samenhangende groep, terwijl ze toch in de eerste plaats elkaars grootste concurrenten waren. 

Een van de bezoekers is een zekere Louis Leroy, zelf paysagist en schilder die wel mag exposeren op het salon. Hij schrijft ook stukjes in het satirische tijdschrift Charivari. 

Naar aanleiding van deze tentoonstelling scheijft hij het volgende... 

' de dag waarop ik me naar deze tentoonstelling waagde was lang. Ik ging er heen met mijn vriend Joseph Vincznt. Ik bracht hem naar det schilderij "Bewerkt land" van Pissaro. Bij het zien van dit formidabel landschap dacht de man dat zijn bril aangedampt was. 

Bij Boulevard des Capucines van Monet slaakte hij een duivelse kreet... "Wat een impressie... De vlekken verf hier zijn aangebracht zoals men graniet besmeurd. 

Boulevard des Capucines - Monet - afbeelding Wikipedia 

Toen hij La Maison du pendu van Cézanne zag, slaakte hij nog een kreet: het wonderbaarlijke geklieder van dit juweeltje voltooide het werk dat was begonnen met de Boulevard des Capucines, pater Vincent was uitzinnig.

Maison du Pendu - Cezanne

Het was aan Monsieur Monet voorbehouden om de laatste klap te geven.  

“Ah, daar is hij, daar is hij”, riep hij uit voor nummer 98. “Ik herken hem.  De favoriet van papa Vincent!  Wat stelt dit schilderij voor?  Zie het boekje: Impressie, rijzende zon (Impression Soleil Levant) – Impressie, ik wist het zeker.  Ik zei ook tegen mezelf: aangezien ik onder de indruk ben, moet daar wel enige indruk in zitten.  Maar wat zouden Michallon, Bidauld, Boisselier en Bertin gezegd hebben voor dit indrukwekkende doek?

Impression Soleil Levant - Claude Monet - afbeelding Wikipedia 

Het verschrikkelijke trok hem aan: La Blanchisseuse zo slecht witgekalkt door meneer Degas, Een modern Olympia door Cézanne... We ledigen de kelk tot op de bodem.  Het klassieke brein van pater Vincent werd langs te veel kanten tegelijk aangevallen. Pater Vincent begon een wilde dans voor de verbijsterde bewaker: “Hugh!  Ik ben de impressie die werkt, het wraakzuchtige paletmes: Le Boulevard des Capucines van Monet, La Maison du pendu en La Moderne Olympia van M. Cézanne.  Hugh! Hugh! Hugh!" 

De beroemde tekst uit de Charivari bevat een aantal keer het woordje Impressie, waarmee Leroy niet veel positiefs bedoelde. Maar de term wordt na dit artikel gebruikt voor alle schilders... De Impressionisten zijn dus 150 jaar oud.

Catalogus van de tentoonstelling - afbeelding Wikipedia